Besmettelijk

Ik hoef me niet af te vragen van wie ik het heb, mijn voetbal enthousiasme.... Dit komt duidelijk van mijn vader. Vroeger als kind herinner ik me dat echt alle wedstrijden, of we het nu leuk vonden of niet, gekeken werden. Competitie's, EK, WK, bekerwedstrijden, Champions league noem het hele rijtje maar op. Pa ging zelfs een dag terug tijdens voorjaarsvakantie's voor een zaterdagamateur wedstrijd van Quick Boys. Jarenlang was hij grensrechter bij z'n cluppie. En nog altijd vind hij het spelletje het mooist wat er is. Als trouwe fan van Quick Boys mist hij geen wedstrijd. O ja, eentje...hij had een hartprobleem en moest noodgedwongen thuisblijven en zowat worden vastgebonden aan z'n bed. Volgens mij had hij toen toch maar wel moeten gaan, dat was voor z'n rikketikkertje veel beter geweest.... Gisteren tijdens de wedstrijd Uruguay- Nederland kreeg ik zelf bijna een hartverzakking, wat was dat spannend op het laatst. Ik ben niet zo verslaafd als mijn vader maar kijk ook graag voetbal. De eerste wedstrijden vond ik allemaal maar een beetje tam maar nu het spannender gaat worden kan ik er helemaal in op gaan. Vrijdag tegen Brazilië heb ik de tweede helft in m'n eentje zitten kijken en eerlijk gezegt vind ik dat lekkerder dan met een huis vol. Er hoeft niemand voorzien te worden, er loopt ook nooit iemand door m'n beeld en hoef geen antwoord te geven op vragen: heerlijk! Gisteravond heb ik samen met Piet gekeken. Piet is de rust zelve en geeft geen bal om voetbal maar zowaar heb ik 'm zover dat hij voor het Nederlands elftal zich het zweet op z'n rug fietst om op tijd thuis te zijn voor de wedstrijd. Zou enthousiasme dan toch besmettelijk zijn? Wie weet juicht hij zondag net zo hard als ik......