Sint Maarten

"Het wordt Sint Maarten" verteld ze een paar maanden geleden. Anouk die inmiddels al twee jaar het vriendinnetje is van mijn zoon Arjan gaat er binnenkort voor drie maanden stage lopen. Ze doet een HBO opleiding voor toerisme in Utrecht. "Jee meid wat onwijs leuk" reageerde wij destijds enthousiast . We horen al haar plannen aan en vinden het super voor haar. Tot vorige week.... "Hé mam ik denk dat ik naar Anouk ga als ze op Sint Maarten zit" meld mijn jongste telg van 19 lentes een paar weken terug. "Leuk met wie wil er dan heen gaan?" vraag ik. "Met wie? Alleen natuurlijk" is het antwoord. Jee denk ik, alleen? Ik doe net of ik het leuk vind en hoop stiekem dat het idee zal overwaaien. Die pubers veranderen toch duizend keer. "Ik heb geboekt hoor" komt hij vorige week vertellen. "Ik vertrek 27 juli"... Help, ik krijg terstond een overgangsaanval. Het zweet gutst overal uit. "Ik vlieg met KLM naar Parijs en vandaar met Air France door naar Sint Maarten". O God ook dat nog, overstappen, schiet het door mijn hoofd. Mijn jongetje, die ik nog zo in z'n wiegje zie liggen als ik m'n ogen dicht doe, is nu een beul van een gozer en gaat in z'n uppie naar de andere kant van de wereld. Opvoeden is loslaten denk ik dapper, en natuurlijk gun ik het hem het van harte. Maar waarom moeten die kinderen in vredesnaam zo'n eind weg om stage te lopen? Kan het niet gewoon in Apeldoorn, Maastricht of van mijn part Duitsland? denk ik er achteraan. Gelukkig is het nog geen 27 juli maar tegen die tijd zal ik nog wel wat nachtjes wakker liggen vrees ik.